Można

Obiad i kolacja :-)

Chyba należą się Wam słowa wyjaśnienia. Trzy miesiące milczenia. Żadnej recenzji, niewiele oznak życia na fejsie i w komentarzach do Waszych notek. Cisza. Cisza na blogu, ale nie w realu. Ostatnie trzy miesiące mojego życia były intensywne, esencjonalne, przełomowe. Chcecie posłuchać, dlaczego?

Zaczęło się od odwlekanej od czterech lat wizyty u lekarza. Właściwie powinnam kontrolować się regularnie, bo mam kilka przypadłości, od których wprawdzie nie padnę z miejsca trupem (choć i to nie wiadomo), ale trzeba je mieć na oku. A ja, jak każda matka, kiedy płoną lasy, nie lecę ratować róż - trzeba było zająć się młodym Smokiem. Zdrowie Smoczycy poszło w odstawkę. Do czasu, kiedy panie w przychodni nie chciały już wystawiać z automatu recepty na leki, które muszę zażywać. Kazały przyjść i się zbadać. Podkuliwszy ogon, napełniwszy błękitne oczy wyrazem najszczerszej skruchy, udałam się do mojego medycznego Cerbera. A to, co od niego usłyszałam, sprawiło, że oniemiałam. Było źle. Bardzo źle. Do moich i tak nieciekawych przypadłości doszły kolejne. I perspektywa kolejnych leków.

Zawlokłam się do domu, pokonana, zdruzgotana. Zła na siebie. Przez kolejne dwa tygodnie, potrzebne na wykonanie kolejnych badań, wykluczających pewne ewentualności, dumałam. I kształciłam się. Szukałam. Czytałam. I znowu dumałam. Wszystko się we mnie jeżyło przeciwko konieczności łykania kolejnych prochów, godzenia się z następnymi skutkami ubocznymi. Nie. Nie! Nie ja. Nie teraz! Za wcześnie. Przecież mam dopiero czterdzieści lat, przecież dopiero zaczynam żyć tak naprawdę, jeszcze wszystko przede mną. Protest i bunt. I przekonanie, że można inaczej. Że leki to tylko łatanie dziur, że trzeba pójść inną drogą, najprostszą, choć może nieco bardziej wyboistą. W mrocznych zwojach mojego umysłu zaczął dojrzewać plan. Zaproponuję deal. Poproszę o trzy miesiące. O odroczenie. Stanę na głowie, na rzęsach, na uszach. Ale nie będę łykać nowych leków. Które do reszty rozwalą mi wątrobę i zrobią ze mnie nalaną, niemrawą i agresywną fokę. Lekarz przyjął wyzwanie. Poszedł na deal (kochany!). A kiedy wychodziłam z gabinetu, powiedział, że i tak nie dam rady zbić wyników o więcej niż 10%. I to mi dało kolejnego kopa. Nie dam rady?!... Jeszcze się zdziwisz, konowale.

Zmiany były radykalne. Odstawiłam cukier, pszenicę, mięso. Zaczęłam odkrywać nieznane, fascynujące terytoria. Eksperymentowałam w kuchni, wywołując naprzemiennie ekstazę i lekką odrazę u pozostałych domowników. Dowiedziałam się, że płaskurka to nie zwierzę i że komosa ryżowa ma wspaniały, orzechowy smak. Że można zrobić pyszne lody z truskawek i nerkowca, słodzone tylko daktylem. Że nasiona konopii wspaniale harmonizują z sałatą lodową i papają. Że bulion warzywny, wbrew temu, co wmawia nam jasnowłosa Matka Polska w telewizji, to nie żółty proszek z glutaminianu i tłuszczu ze śladowymi ilościami warzyw, tylko delikatny i esencjonalny wywar, dający się przygotować w 20 minut. Odkryłam prostotę i głębię nowych smaków. Bez katowania się i wyrzeczeń. Bez głodu i chętki na słodkie. Natura daje człowiekowi tyle cudownych skarbów, trzeba tylko chcieć i umieć je wziąć. Przestałam jeść, zaczęłam się odżywiać. Odżyłam.

Odnalazłam radość w sporcie. Cotygodniowe treningi z fajnymi babkami stały się wyczekiwanym momentem, mozolne wymachiwanie kijkami przerodziło w dynamiczny power walking (pozdrawiam Kasię Hordyniec, która swoim niezłomnym uporem i zapałem niejednokrotnie dała mi niezły zastrzyk energii i motywacji), zaciągnęłam męża Smoka na treningi badmintona, pływam w jeziorze, miarowo i z rozkoszą rozcinając szmaragdową toń. Żyję, oddycham, jestem.

Po dwóch miesiącach musiałam sprawić sobie nową garderobę. Spodnie do wywalenia, wiszą na dupinie. Bogowie, potrzebne były nawet nowe, mniejsze gacie i cyckonosze (niestety). Po trzech miesiącach uświadomiłam sobie, że wróciłam do wagi sprzed obu ciąż. Tak mimochodem, bez wysiłku.

I wreszcie kontrola po trzech miesiącach. Czekałam na ten moment i bałam się go. Bo co, jeśli to wszystko to tylko mrzonki naiwnej baby? Jeśli niektórych rzeczy po prostu nie da się zmienić? Jeśli radykalna zmiana trybu życia to tylko chwalebny wprawdzie, ale jednak dodatek, fanaberia?

Wiecie, co powiedział lekarz? Powiedział: chodź tu do mnie, baby. Chodź, dziewczyno, i zobacz, co zrobiłaś. I pokazał na ekran komputera, na którym pojawiło się wszystko, czarno na białym, nagie i oczywiste. Wyszłam na prostą. Naprawdę. To nie było dziesięć procent, to było (miejscami) pięćdziesiąt i więcej. To, co wydawało się niemożliwe, stało się proste i wykonalne jak podrapanie się po nosie. Bo, moi drodzy, wszystko zaczyna się w głowie. To tylko kwestia chcenia. I wytrwania w postanowieniach. Takie proste. Takie trudne. Można.

PS. Rewolucja w odżywianiu i trybie życia zbiegła się z jednym z największych czytelniczych kryzysów, jakie mnie dotąd dopadły. Czytam mniej. A właściwie kończę mniej, bo rozpoczynam mnóstwo książek. Ale większość okazuje się zbyt miałka, zbyt płaska. Niewielu udało się przykuć mnie na dłużej. Kilka z nich było rewelacyjnych - ale to już temat na następną notkę. Bo będzie. Na pewno.