Mamut wiosenny z ogromnym kałdunem

Zima w tym roku lekką nam była, to i nie dziwota, że mamuty po niej ani trochę nie wymizerowane, tylko spasione, szurające kałdunem po ziemi. Prezentuję Wam swojego, upolowanego niedawno: brzusio jak się patrzy, ogonek tłustawy, nereczki i jąderka pokaźne, łeb chudy, ale przecież nie można żreć samego sadła. A oto szczegóły anatomiczne:

Sedno, czyli jądro... a tam, jąderka są przecie gdzie indziej, to jest brzuszysko, czyli samara. I to dosłownie, bo każde z tych pioruńskich tomiszczy liczy sobie po tysiąc stron. Perwersja autorów, masochizm czytelnika. Pierwsze to najnowszy Dan Simmons, wydany przez MAGa, czyli Trupia otucha. Coś jakby horror z thrillerem, a ponieważ Simmonsa kupuję z klucza, złamałam się (dosłownie, bo pod ciężarem) i zakupiłam była. Jeśli się nie będę odzywać przez najbliższe dwa tygodnie, to znaczy, żem zeszła, przygnieciona ciężarem (chyba nie gatunkowym, ale nie wiadomo) lektury.
Druga część kałduna to najbardziej wyczekiwany thriller roku w Niemczech, czyli najnowszy Frank Schätzing i jego Breaking News. Schätzinga polscy czytelnicy mogli poznać w rewelacyjnym Odwecie oceanu, a w Niemczech niemal wszystko, co napisze ten autor, sprzedaje się jak świeże bułeczki. Po długim milczeniu wszyscy spodziewali się czegoś superanckiego. Zapowiedzi były dość karkołomne: coś tam o UFO w stefie Gazy, czyli kosmitach i konflikcie izraelsko-palestyńskim (hę?...). Nie wiem, jak to wybiglować i zrobić z tego coś strawnego, ale... nie z takich opresji wychodzili prawdziwi mistrzowie. Pierwsze recenzje są wprawdzie katastrofalne, ludziska psy wieszają, a ja uwielbiam takie coś. Znaczy, nie katastrofalne książki (najwyżej katastroficzne), tylko takie, które polaryzują. Z reguły takie woły opasłe kupuję na czytnik, ale w MAGu takowych nie uświadczysz, lubią się tam pastwić nad eterycznymi czytelniczkami, a Schätzing z bibioteki wzięty, bo mi było szkoda 25 euro.

Grzbiecik zgrabny i wypukły, czyli dziesięć zeszytów przygód Kajka i Kokosza. Dla Smoków, bo sobie zażyczyli, a ja dobra matka jestem.

Podroby, czyli jąderka i móżdżek po polsku. Zbigniew Zborowski (czyżby powinowaty?) i jego Nowy drapieżnik oraz Witold Jabłoński i Słowo i miecz. Obie kupiłam wyłącznie z Waszej winy, tfu, rekomendacji (przyznać się, kto mnie do tego namówił?!...) i biada Wam, jak będzie źle.

Ogonek i golonka, czyli można zrobić salceson. Pierwsza z nich to tytuł z małego, ale powoli urastającego do rangi mojego ulubionego niemieckiego wydawnictwa Golkonda. Geoff Ryman nie jest obcym nazwiskiem dla fanów fantastyki, nagradzany Nebulą, Clarkiem i czym tam się da. Ta książeczka zafrapowała mnie tytułem: Pol Pots wunderschöne Tochter (czyli Przepiękna córka Pol Pota). Podobno jest to fascynująca opowieść, tym bardziej smaczna, że autor ponoć często podróżuje do Kambodży. Nie wiem, czego się po tym spodziewać, ale na pewno będzie to coś łamiącego konwencje.
Środkowa książka to całkowita nowość Thomasa Finna, autora, który dał się poznać od dobrej strony na polu fantastycznym. Schwarze Tränen to współczesna i magiczna odsłona historii o Fauście. Podobno rewelacja. Jeśli okaże się rzeczywiście tak dobra, jak mi się wydaje, to może uda się ją wydać w Polsce.
I last but not least, najnowszy tom przygód komisarza Dühnforta, czyli Deiner Seele Grab. Świeżutka i pachnąca farbą i podobno też znakomita. Inge Löhnig z każdym tomem nabiera wirtuozerii, bardzo jestem ciekawa, co tym razem wymyśliła.

A teraz pora na rzecz szczególną, czyli szyjkę. Poprzednią książkę autora, ukrywającego się pod kryptonimem V. K. Ludewig, opisałam tutaj (oj, było zabawy, było). A autorowi tak się spodobało co napisałam, że z własnej i nieprzymuszonej woli przysłał mi kontynuację, czyli Oper der Phantome (a gucio, to wcale nie znaczy Upiór w operze, tylko Opera upiorów, ha!). Panu Ludewigowi i wydawnictwu dtv serdecznie dziękuję i przyznam, że jestem bardzo ciekawa treści.

I na koniec kolanko i łeb, czyli Petros Markaris i Arne Dahl. Pierwszy z tych panów, jak można się domyślać po nomeklaturze, jest Grekiem i pisze jadowite, rewelacyjne kryminały, osadzone w Grecji. Polecono mi ją w ramach przygotowania do wakacji (tak, lecimy do Grecji i TYM RAZEM naprawdę zamierzam wyjechać na wakacje, więc żadnych złamanych kręgosłupów, do qoorfy nędzy, bardzo proszę!), więc będę się wczuwać i nastawiać. Drugiego pana nikomu w Polsce przedstawiać nie trzeba, a ten jadowity tytuł Neid jest najnowszym jego dziełem, trzecią częścią nowego cyklu europejskiego (nowego, ale ze starymi bohaterami, więc jest jakby swojsko). Ten nowy cykl Dahla jest chyba lepszy, bardziej globalny, nowocześniejszy, straszniejszy i w ogóle "ejszy". Pierwszy tom był taki sobie, trzeci (ten jadowity) właśnie czytam i wkrótce zdam relację.

No i macie ochotę na konsumpcję mięsną zaprezentowanych u mnie zdobycznych podrobów i polędwiczek? Na co leci Wam ślinka?