Creepy... New Year's Day!

Opowiem Wam historię Noworoczną.

Otóż, Smocza Rodzina, czyli Przewodnik Stada, dwa smoczusie zwane Dydonkami, oraz smoczyca Krimifantamania, zachęcona mamiącymi promykami słonka, porwała się na szaleńczy krok i postanowiła opuścić przesyconą oparami wczorajszego Montepulciano d'Abruzzo i rozkoszną wonią pizzy pieczarę, aby zażyć ruchu na świeżym powietrzu. Cała czwórka, lekko pijana nadmiarem tlenu, ruszyła dziarsko w stronę wiatraka, który z braku innych atrakcji stał się standardowym punktem programu niedzielnych spacerochów. Pogoda jednak zdradziecką była, bowiem już po paru metrach mamiące promyki gdzieś się pochowały, a z rozlicznych zakamarków przyrody zaczęła wyłazić zdradziecka mgła.

To, co jeszcze przed pół godziną lśniło świeżą bielą, zaczęło przypominać prane bez Vanisha gacie, świat poszarzał, powietrze zgęstniało, okolica powlekła się mleczną mgiełką. Romantycznie. Na szczęście wydeptana ścieżka nie mogła nas zaprowadzić na manowce. Tak myślałam i ruszyłam beztrosko przed siebie.

Szlak miejscami był niebezpieczny...

...jeśli wierzyć ostrzegawczym tabliczkom (w wolnym tłmaczeniu: "Uwaga, wiatrak rzuca lodem!").

Z braku krystalicznego widoku Alp, rozciągającego się stąd zazwyczaj, fotografowaliśmy suche badyle. To, co miało rzucać lodem, nie rzucało. A wręcz przyczaiło się złośliwie, znikając niczym jakiś pieprzony kot z Cheshire, demonstrując jedynie upiorny uśmiech. Na niebie. Wiszący.

Widzicie go, skurczybyka? To nie żaden fotomontaż, wszak nie znam się na żadnych tam fotoszopach, tylko cykam rzeczywistość naprawdziwszą i skrzeczącą. I upiorną.

Bo od tego momentu zrobiło się naprawdę creepy. Plan był taki, że zaliczywszy alpejskie widoki, urżnięty i wiszący na niebie wiatrak oraz suche badyle, zawrócimy do ciepłej pieczary w poczuciu dobrze spełnionego obowiązku, herbatki się napijemy, uwalimy się na kanapie i wciągniemy jakiś film. Niestety, w planach nie uwzględniłam Przewodnika Stada, który cofać się nie lubi, miewa straceńcze zrywy i w ogóle pierwszego dnia roku postanowił zafundować swej trzódce wojskową zaprawę. Albo coś w tym stylu. Nie zważając na namiętne protesty, groźby i szantaże, obrał jakiś nieokreślony azymut i pogalopował przed siebie, wzbijając kopytami chmury śniegu. Pognał na przełaj, niby po śladach jakichś upiornych desperatów, którzy przed nami pohańbili dziewicze łona pól. Na pewno nie pogalopował żadną drogą. Ani ścieżką. Ani w nawet wyimaginowaną ścieżką. Pognał na przełaj. Zebrawszy resztki odwagi i reanimowawszy ledwie żywego ducha przygody, podążyłam za Przewodnikiem Stada i zanurzyłam się w mleczną biel.

Przysięgam, wszystkie te opowieści o błądzeniu w gęstej mgle, o zagubionych w śnieżycy wędrowcach, o nieprzeniknionym białym tumanie doprowadzającym śmiałków do szaleństwa - to nie są wytwory grafomańskiej wyobraźni, to najprawdziwsza prawda. Stąpając po śladach w pozbawionej jakichkolwiek punktów odniesienia mlecznej, duszącej bieli,  ze szczegółami odtwarzałam w pamięci wszystkie horrory, rozgrywające się w podobnej malowniczej i monochromatycznej scenerii. Kiedy niedaleko huknął wystrzał, podskoczyłam, przekonana, że gdzieś w tej gęstej zawiesinie czai się szalony myśliwy, który powystrzela nas zaraz jak zające czy inne kaczki.

Nagle zza oparu dobiegły czyjeś głosy. Upiory, jak nic, pomyślałam. I tknięta desperackim impulsem zawyłam potępieńczo: "Przeeeeeebaaaaacz miiii, Bruuuuunhliiiildo!....".... Duchy, bynajmniej nie zachęcone nieśmiałą próbą nawiązania kontaktu, wyłoniły się zza nieprzeniknionej zasłony, obrzuciły podejrzliwym wzrokiem, a następnie, wyposażone w lepszą nawigację niż my (czworonożną), poczłapały w nieokreślonym kierunku. Przez jakiś czas snuliśmy się za nim, po czym dotarliśmy do rozstaju dróg. Była to klasyczna krzyżówka: można było iść prosto, w lewo, w prawo, albo zawrócić. Przy czym ten ostatni wariant wchodził w grę tylko wtedy, jeśli człowiek oparł się absurdalnej potrzebie zakręcenia bączka w tym cholernym, pozbawionym geometrii miejscu. Przewodnik Stada oznajmił ociekającym obrzydliwą pewnością siebie tonem, że wie, gdzie jesteśmy. W prawo droga wiedzie na cmentarz, w lewo do Prittlbachu, a prosto do tej drogi, co za nią tory kolejowe są, po których pomykają ICE. Cmentarz odrzuciłam stanowczo (to ten najbardziej upiorny z upiornych, na kompletnym odludziu, gdzie pochowano ofiary obozu), Prittlbach to miejsce, gdzie psy dupami szczekają, więc została droga na wprost. Podreptałam posłusznie za Przewodnikiem i rzeczywiście, po niedługiej chwili zobaczyłam jego:

...tego dębaka po byku, tutejszego Bartka czy innego Helmuta! Byliśmy ocaleni! Teraz już tylko dwadzieścia minut ostrym marszem i moje lekko podmarźnięte dupsko znajdzie się w rozkosznym ciepełku, w miejscu z geometrią, kolorami i ostrymi kątami...

Jak się zapewnie słusznie domyślacie, dupsko rzeczywiście znalazło się tam, gdzie miało nadzieję dotrzeć. I kiedy tak oglądam te fotki i spisuję tę noworoczną opowieść, to powiem Wam, że to jednak było... magiczne. I tego właśnie Wam życzę w Nowym Roku: magii, szczypty dreszczyku i tego, by na krańcu Waszych dróg czekało Was ciepło i bezpieczeństwo...