Mamut czerwcowy upasiony

Mamut czerwcowy jest spasiony i, wyjątkowo, bardziej wizualny. W literki jest tylko ogonek: świeżo wydany w Niemczech George R. R. Martin, tym razem nie fantasty, a nieco starsze s-f ("Tuf wędrowiec" - czytaliście?). Za resztę odpowiedzialni są moi wspaniali przyjaciele, którzy korzystając z nadarzającej się wiadomej okazji położyli kamień węgielny pod moją kolekcję blurayów. Kamień składa się z tych filmów i seriali, których spontanicznie życzyłam sobie najbardziej: jest "Django", jest "Atlas Chmur", jest serial BBC "Sherlock", jest "Life of Pi" oraz, uwaga, "Gra o tron", sezon pierwszy.

Jak wiecie, "Gry o tron" jeszcze nie czytałam, serialu nie widziałam, kiedy więc w błogiej nieświadomości  w obecności Smoków zapodałam pierwszy krążek, by sprawdzić "czy chodzi", zmartwiałam, kiedy na ekranie w bezlitosnej i obnażającej każdy szczególik ostrości full HD po śniegu potoczyła się ścięta i brocząca krwią głowa... Smoki oniemiały, bez reszty zafascynowane... Tak, widzę, że serial jest od lat 16, ale wybaczcie mi moje naiwne pytanie: czy oni tak potem cały czas się wyrzynają?...

A teraz możecie się ze mnie śmiać, wytknąć palcem, zbojkotować i w ogóle, ale muszę pokazać brzuch. Mamuta, w sensie. Jest to największy i najbardziej upasiony brzuch mamuta, jaki został kiedykolwiek upolowany. I to on jest przyczyną zalążka kolekcji filmowej: mój nowy odtwarzacz, połykający wszystko, co jest okrągłe i się kręci, łącznie z audiofilskimi krążkami SACD (zaprawdę, powiadam Wam, to jest zupełnie inny wymiar słuchania muzyki. Nagle okazuje się że sama pojedyncza wiolonczela wydaje z siebie dźwięk tak pełny i doskonały, że niewymagający żadnego dopełnienia, a zwykła fuga Bacha roztacza światy, o których istnieniu nie miałam dotychczas pojęcia).

Jeśli więc w najbliższym czasie będziecie tęsknić za moją obecnością (nie śmiem wierzyć, że to możliwe), to możecie być pewni, że jestem zajęta wsiąkaniem. W nowe, wizualne i dźwiękowe światy. Moje nereczki i jąderka.