Wolfgang Burger "Heidelberger Requiem" - czyli o pochwale środka

Wydawnictwo: Piper Verlag
Data premiery: 01.01.2005
Ilość stron: 256
Cena: 9,35 euro

Sztuka pisania kryminałów polega na opowiadaniu na nowo tej samej historii, czytamy w posłowiu do tej książki. Jądrem tego gatunku jest wszak dociekanie powodów, dla których człowiek czyni zło. Jak to zrobić, by czytelnik nadal chciał te opowieści czytać, by znajdował w nich coś, co przykuje jego uwagę, wzbogaci, poszerzy horyzonty, a przy tym wszystkim także trochę rozerwie? Można spróbować napisać dzieło epickie, wiekopomne, wyrzygując własną duszę, ocierając się o rozmaite granice, łamiąc tabu i rzucając swój okruszek do zbawienia świata. Można też popełnić grafomańską rozprawkę o zbrodni, mieszając w kociołku kilka sprawdzonych wątków, spapugować po tych, którzy coś w tym fachu osiągnęli, pozostając na poziomie miałkości i bylejakości. Można też pójść środkową drogą.

"Heidelberskie requiem" jest tym, co określiłabym mianem kryminału środka. Nikt tu nie próbuje zbawiać świata, piętnować zbrodni tak straszliwych, że mógł je popełnić wyłącznie szatan, nikt nie kreśli zamaszystą kreską epickich krajobrazów i nie cierpi za miliony. Ale nie i nikt niczego nie kopiuje, nie tworzy papierowych postaci, nie idzie na łatwiznę i nie obraża inteligencji czytelnika oferując naciągane wątki i brnąc po fabularnej płyciźnie.

Wszystko zaczyna się tu i kończy na głównym bohaterze, Aleksandrze Gerlachu, gliniarzu, który właśnie dostał znaczny awans, z czym wiąże się przeprowadzka z Karlsruhe do pobliskiego Heidelbergu. Gerlach - policjant bez zaburzeń osobowości, bez problemu alkoholowego, bez problemu z kobietami, zwyklak, przeciętniak, ojciec trzynastoletnich bliźniaczek, próbujący poradzić sobie z codziennością. Trochę naiwny, niepozbawiony autoironii, z nutą wrażliwca, ale nie ciamajda. Budzący sympatię, taki, do którego chciałoby się wracać. I to już połowa sukcesu. 

Druga połowa to oczywiście sprawna intryga kryminalna. I tu również nie ma się do czego przyczepić. W penthousie pewnego heidelberskiego mieszkania leżą zwłoki majętnego studenta chemii, syna wybitnego profesora medycyny, trudniącego się nie tylko żmudnym zdobywaniem wiedzy, ale i łatwym zarabianiem pieniędzy - ktoś pozbawił go życia i niemal całej krwi, rozmazanej po całym mieszkaniu. To pierwsza sprawa Gerlacha w nowym miejscu, toteż kiedy okazuje się, że dość prędko znajduje się podejrzany, a wszystkie poszlaki wskazują właśnie na niego, Gerlach niemal tonie w satysfakcji, a jego nadszarpnięte ego zyskuje betonowy pancerzyk. Cóż mu jednak po pancerzyku, skoro wkrótce zostaje zamordowana również siostra studenta, i to w czasie, gdy stuprocentowy podejrzany siedzi w areszcie śledczym. Sprawa gmatwa się, a jej korzenie zdają się sięgać parę lat wstecz, przypominając do złudzenia podobne dwie śmierci... 

Gerlach nie jest wybitnym śledczym, nie przejawia przebłysków geniuszu, popełnia błędy, zalicza wpadki, boryka się z humorami nadwrażliwej sekretarki, daje się manipulować dorastającym córkom, ląduje w łóżku z niewłaściwą kobietą i niemal umacza całą sprawę, kiedy ginie kolejna osoba. I te jego niedoskonałości sprawiają, że facet zyskuje naszą przychylność, bo jest taki normalny, niewydumany, autentyczny. A na koniec w zaskakująco dobrze skonstruowanym finale rozwiązuje całą zagadkę. 

Lubię lokalny koloryt i te smaczki, które wyróżniają scenerię książki spośród setek bliźniaczych opowieści, dziejących się wszędzie i nigdzie, a tego akurat tu nie brakuje. Jest zacny Heidelberg i moje Karlsruhe, które znam jak własną kieszeń, jest Freiburg, jest ICE zmierzający w kierunku Bazylei, i są to miejsca oryginalne, niepowtarzalne, z własnym specyficznym klimatem. Już tylko dla nich warto się spotkać z Gerlachem. 

Bez fajerwerków i wielkich wzruszeń, ale i bez poczucia zmarnowanego czasu, jak po miłym spotkaniu z interesującą osobą, stawiam czwórkę, nawet z małym plusikiem (4+/5). 

Heidelberg nocą. Żródło: Heidelberg Marketing GmbH

Za egzemplarz recezyjny serdecznie dziękuję wydawnictwu Piper Verlag.