Road to hell...

Źródło: Merkur-Online

W powietrzu majestatycznie wirują wielkie, nierzeczywiste płatki śniegu, z głośników rozbrzmiewa Chris Rea, jadący na święta do domu, przed nami wije się długa, oczywiście znakomicie odśnieżona i puściuteńka droga, a my, popijając gorącą herbatę o aromatycznej nazwie "Chatka z piernika", z każdym kilometrem zbliżamy się do bożonarodzeniowego celu...

Taki był plan. Rzeczywistość, jak to zwykle bywa, niewiele miała wspólnego z oczekiwaniami, może poza tym, że dałoby się ją zilustrować inną balladą pana o ochrypłym głosie, o nieco odmiennym tytule: "Road to hell"... Romantycznie szybujące puchate strzępy zamieniły się we wściekle zacinające, lodowate kryształki lodu, tworzące zwartą, białą ścianę, w którą darmenie próbowały się wgryźć reflektory samochodu. Łagodnie wijąca się szosa okazała się kompletnie zakorkowaną "patatajką", a jazda po niej na przemian przypominała rajd po lodzie i ślimacze pełzanie w zadymce. 

Olfaktorycznie Polska przywitała nas jak zwykle, czyli piekielnymi wyziewami z kominów. Tak jakby w pochylonych chatynkach usianych przy drogach w piecach paliły nie zasuszone staruszeczki, a sam diabeł osobiście dokładał do paleniska szufle siarkowego paliwa, chichocząc złośliwie na widok żółtawych i śmierdzących niemożebnie kłębów, ścielącego się po okolicy (i drodze) niczym zasłona dymna podstępnego wroga . 

Za to wizualnie nie ulega najmniejszej wątpliwości: idzie nowe! Z każdego domostwa bije po oczach radosna nowina: nie, to nie Pan się narodził, tylko chińscy producenci jadowitych świecidełek zarobili w tym roku miliony. Na przestrzeni ostatnich lat wyraźnie widać, jakimi modami i gustami kieruje się polska prowincja, i w tym roku trend jednoznacznie zmierza w kierunku upiornych niebieskości. Europa, panie.

Europa wkroczyła też do przydrożnych lasów szyldów, tablic i reklam. Odchodzą rozmaite "Bodzie", "Zdzisiexy" i "Halinki", ustępując miejsca gustownym bilboardom i tablicom świetlnym, a w nazwach królują rdzenie wywodzące się z naszej matki Europy i niejakiego Maksa, z cudzoziemska piszącego się Max, kimkolwiek on jest. A, i jeszcze wyrosły jak grzyby po deszczu najróżniejsze "salony" i "światy". Światowo się porobiło, nie ma co...

Za to kulinarnie polskie drogi cofają się w siermiężne czasy słomianych strzech, złotych młynów i zbożowych łanów, tyle że gabarytowo obiekty te przypominają raczej stadiony niż dawne oberże. Niejeden z tych obiektów, kuszących jadłem brzmiącym po staropolsku i szczodrze nasączonym glutaminianem sodu (niech klient wie, za co płaci), mógłby spokojnie wygrać konkurs na makabryłę roku. 

Odchodzą też do lamusa staroświeckie i zupełnie nie na czasie znaki drogowe ostrzegające przed wałęsającymi się poboczami czworonogami ("uwaga, piesi!" -to było jedno z pierwszych polskich zdań, których nauczył się przed laty mój mąż, święcie przekonany, że "piesi" to liczba mnoga od "pies"), co zresztą zagranicznego oka nie dziwiło, zważywszy znaczną liczbę zmasakrowanych kołami samochodów Burków i Azorów, zalegających polskie drogi. Dziś kierowca raczej straszony jest wyłaniającymi się znienacka z ciemności jaskrawymi neonami "zwolnij", powodującymi palpitację serca, tudzież grożącymi stłuczką, jeśli adresat nagłego rozkazu nie zachowa zimnej krwi i da z całej siły po hamulcach. 

Za to Anin, dostrzegłszy nasze przybycie, wzruszył obojętnie zaśnieżonymi ramionami i przymknął oczy, ponownie zapadając w leniwą. zimową drzemkę...

W garze pyrpoli barszcz, zaś ja, umiejętnie oddelegowawszy ważne wigilijne zadania (dzieci i mąż lepią pierogi), dzielę się z Wami wirtualnym opłatkiem. Wesołych Świąt!