Stephanie Fey "Die Gesichtslosen" - jak Gandhi nie odgryzł kobiecie twarzy

Wydawca: Heyne
Ilość stron: 368
Język: niemiecki

Stephanie Fey

Cena: € 8,99

Pierwsze zdanie: "Kości gotowały się już wystarczająco długo." (przekład mój)

Lubicie Bones? Znajdujecie upodobanie w rezolutnych kobietkach, namiętnie dłubiących w szkieletach i z zimną krwią dokonujących skrupulatnej analizy nawet najbardziej odrażających ludzkich szczątkach? A może podobała się Wam również "Ofiara Polikseny", gdzie antropolog-mruk dokonuje rekonstrukcji twarzy tajemniczej młodej kobiety? W takim razie pokochacie i Carinę Kyreleis, młodą lekarkę sądową, specjalistkę od mumii i rekonstrukcji twarzy, która po dłuższym pobycie w Meksyku decyduje się wrócić do Monachium i przyjąć proponowaną posadę w Instytucie Medycyny Sądowej.

Tak, Carina nie jest zwyczajna. Ma nie tylko nietypową pracę, ale i osobliwe zainteresowania, ma także prominentnego tatusia, śledczego z monachijskiego wydziału zabójstw o sławie gwiazdora, który lubi ustawiać jej życie. Ma także nowe mieszkanie w starym budownictwie, w którym oprócz śpiwora i staroświeckiego zlewozmywaka w kuchni  niewiele się znajduje. Ma także rozbisurmanionego kilkuletniego siostrzeńca, którym przyjdzie jej się przez jakiś czas opiekować, a także, na okres przejściowy, psa, wabiącego się Gandhi, którego podejrzewa się, że usiłował odgryźć twarz swej pańci, gdy ta, po próbie samobójczej, otumaniona środkami nasennymi, leżała bezbronna w swym mieszkaniu... Pytanie tylko, czy to na pewno był piesek? A może twarz chciał kobiecie skraść psychopatyczny morderca?

To nie jedyny kryminalny wątek w tej powieści. Drugi, nie mniej intensywny i pasjonujący, przenosi nas  dwadzieścia lat wstecz, do Monachium lat końca osiemdziesiątych, okresu, kiedy za wschodnią granicą dogorywa komunizm, a enerdowska bezpieka, STASI, wykonuje nerwowe ruchy, planując operacje, których celu możemy się jedynie domyślać. Wątek ten, odrobinę szpiegowski, opiera się na autentycznych podwalinach i przybliża zamach na szefa Deutsche Bank Alfreda Herrhausena, którego nigdy nie udało się wyjaśnić. Obie płaszczyzny tej powieści, pozornie nie mające ze sobą nic wspólnego, może poza miejscem akcji, są jednak ze sobą zlepione pewnym spoiwem. I połączą się w finale, w sposób, który zadziwi niejednego kryminalnego wygę.

Książka zadziwiła i mnie. Przede wszystkim wyjątkowym wyrafinowaniem, jak na debiutantkę. Intryga jest dopracowana, wycyzelowana, dopracowana w każdym szczególe. Postacie - znakomite, trójwymiarowe, zarysowane z ironią i miłością do detalu. Język oszczędny, ale precyzyjny, trafny, roztaczane wizje brutalne, gdy trzeba, umiarkowanie poetyckie, gdzie konieczne. Odpowiednia doza humoru przyprawia nierozwleczoną, kompaktową fabułę. Zakończenie - zaskakujące, niesztampowe, oryginalne.

W dodatku wszystko to dzieje się w Monachium, w miejscach, w których bywam. Weźmy ten plac zabaw w Starym Ogrodzie Botanicznym i tę gigantyczną czerwoną pajęczynę z grubych lin, splątanych wokół wysokiego masztu - ile razy przesiadywałam tam w cieniu kasztanowców, podczas gdy chłopaki szalały na tych linach... I gdy czytam, jak morderca zakopuje w przewiewnym piaseczku pod tą pajęczyną szczątki swej pierwszej ofiary, przechodzą mnie lodowate ciarki... A ta brama? Ile razy tamtędy przechodziłam, zastanawiając się, co za bezsensowne ustrojstwo... Okazuje się, że ustrojstwo to kryje w sobie makabryczną tajemnicę... I jak tu teraz zachodzić do tego parku w majowe weekendy, nie myśląc o zbrodniach i zbrodniarzach?

Chwalę zatem tę książkę, bo ma w sobie właściwą dozę wszystkiego, co powinien mieć dobry kryminał. Chwalę, choć pewnie posypią się na mnie gromy, że robię Wam smaka na pozycję, której na razie nie ma nawet w zapowiedziach. Ale z drugiej strony, marudzimy, że ciągle w kryminalnym kociołku tylko ta Skandynawia albo Amerykanie, a wystarczy zerknąć tylko na bawarskie poletko, i proszę, jakie skarby... I nie jest wcale powiedziane, że pewnego pięknego dnia nie weźmiecie do ręki przekładu i tej powieści...

Moja ocena: 4 z wielkim plusiskiem (4+/5).

Brama do Starego Ogrodu Botanicznego w Monachium - w tym miejscu rozstrzyga się finał powieści...

Baza recenzji syndykatu "Zbrodni w Bibliotece"