Krzysztof Kotowski "Krew na placu lalek" czyli metafizyczna teoria przeciwciał

Wydawnictwo: Prószyński i Ska
Data wydania: 18.10.2011
Liczba stron: 408
Cena detaliczna: 34,00 zł


Na lekturę tej książki byłam kompletnie nieprzygotowana. Acha, polski autor. Acha, kryminał. Okay, do dzieła. Testujemy. Początek wydał mi się wielce obiecujący. Oto w ruinach pałacu po nocnej libacji z dwiema bezdomnymi budzi się kobieta, Maria. Pamięta, że szuka córki, która uciekła z domu jakiś czas temu i była widziana w tej niewielkiej miejscowości. Po towarzyszkach jej pijańskich ekscesów, skromnym dobytku, złożonym z dokumentów, niedużej sumy pieniędzy i torebki - ani śladu, za to świadkiem jej przebudzenia jest nieznajoma dziewczynka. Mała z trudem mówi, ale za pozornym lekkim upośledzeniem kryje się bystry intelekt, poczucie humoru, sympatyczne usposobienie. Maria dowiaduje się od niej, że uciekła prawdopodobnie z jakiegoś transportu pełnego dzieci (ktoś porwał dzieci? w jakim celu? czyżby pedofil?) i postanawia zaprowadzić ją na miejscowy komisariat. Tam okazuje się, że mimo iż kobieta złożyła tam wizytę poprzedniego dnia, nikt jej nie pamięta, a po jej zgłoszeniu nie pozostał najmniejszy ślad. Sytuacja staje coraz dziwniejsza, gdy z nieoczekiwaną pomocą przychodzi jej starszy, dystyngowany mężczyzna, dżentelmen starej daty, oferując nocleg i doraźne wsparcie finansowe. Następnego dnia tajemniczy Włoch znika bez śladu. W Warszawie, dokąd udaje się Maria wraz Justysią, jej mieszkanie zajmuje obca rodzina, sąsiedzi jej nie poznają, ba - nawet dopiero co poznani ludzie po pięciu minutach zachowują się, jakby nigdy nie istniała... Maria z coraz większą desperacją usiłuje dowiedzieć się, co z nią jest nie tak.

W miarę zagłębiania się w tę powieść rosło moje zaciekawienie - przede wszystkim nurtowała mnie kwestia, jak autor poradzi sobie z tym węzłem, który sobie zawiązał na wstępie. Jak wybrnąć z tak skontruowanej intrygi, by nie zboczyć na rubieże nieprawdopodobieństwa, by nie ośmieszyć się rozwiązaniem godnym trzeciorzędnego thrillera? Zaciekawienie powoli zamieniło się w konsternację, aż wreszcie pojęłam, że nie będzie tu żadnego racjonalnego wytłumaczenia, a powieść powinna zostać oznaczona stemplem "zawiera pierwiastek metafizyczny". Przez jakiś czas myślałam, że fabułę uratuje dwójka śledczych, odnajdujących pamiętnik Marii i usiłujących znaleźć jakieś sensowne wytłumaczenie tajemniczych zjawisk. Postępowali w sposób racjonalny, rzeczowy, podejrzliwy - tak jak powinni prowadzić śledztwo gliniarze. A ono zatacza coraz szersze kręgi, zahaczając o tematy pedofilskie i problematykę handlu dziećmi.

Oba wątki, realistyczny i mistyczny, zgrabnie się ze sobą splatają, a i Maria wykazuje sporo zdrowego rozsądku, do samego końca próbując rozwiązać zagadkę swojego tajemniczego bytu. W którymś momencie miałam ochotę rzucić tę książkę w kąt, wkurzona coraz silniejszym zbaczaniem w regiony, których w powieściach kryminalnych nie cierpię: jak na mój gust, to w porządnym kryminale cała zagadka MUSI dać się wyjaśnić rozumowo, a wszelkie inne sztuczki autora to pójście na łatwiznę. Zacisnęłam jednak zęby, wierząc w inteligencję autora i tusząc, że tylko się bawi z czytelnikiem w kotka i myszkę, a na koniec zaprezentuje spektakularne, podparte naukowo wyjaśnienie tych wszystkich hocków-klocków. Zaciskanie przyszło mi tym łatwiej, że akcja toczy się wartko, a czytelnik wodzony za nos jednak coraz bardziej chce się dowiedzieć "i co dalej".

No i jak myślicie? Jest w tej powieści holmesowskie rozwiązanie intrygi, czy nie? I tak, i nie. Nie mogę jednoznacznie odpowiedzieć Wam na to pytanie, nie zdradzając zasadniczych elementów, na których opiera się cała zagadka. Powiem tylko tyle: grande finale to wielostronicowy wywód, wymagajacy od czytelnika pewnego samozaparcia, otwartości umysłu i szczątkowej choćby wiedzy z zakresu psychologii, fizyki i filozofii. Ale nie bójcie się. Autor poprowadzi Was za rękę przez meandry metafizycznych dywagacji, doprowadzając do takich konkluzji, że na koniec w Waszych umysłach powstanie myśl: a właściwie, czemu nie?...

W zasadzie, na tym można byłoby skończyć. Skończyć opowieść, zostawiając czytelnika z kilkoma niepociągniętymi do końca wątkami. Ale pisarz wyraźnie chciał je pozakańczać, serwując jednak zakończenie, które nieco mnie zdegustowało, bo podobne pisałam już w podstawówce, kiedy trzeba było napisać wypracowanie z elementami naprzyrodzonymi. Więcej nie zdradzę. Przeczytajcie sami. Bo mimo wszystko powieść nie powinna wylądować na śmietniku - dostarcza sporej dozy rozrywki, elementu zaskoczenia, serwuje pigułę z najnowszych hipotez i trendów z dziedziny metafizyki, w fajnej, nowoczesnej otoczce new age'u.

I sporo wie, ten pan Kotowski - albo dobrze odrobił lekcje. Ja w każdym razie mam ochotę na więcej. Pal sześć pierwiastek mistyczny.

Moja ocena: czwóreczka! (4/5).



Diaboliczny Krzysztof Kotowski



Baza recenzji syndykatu Zbrodni w Bibliotece