True crime: krzyżówkowe morderstwo

Niemcami po raz drugi wstrząsnęła zbrodnia, popełniona w Halle ponad trzydzieści lat temu. Wówczas było to najbardziej szeroko zakrojone śledztwo w historii NRD i jedna z głośniejszych spraw kryminalnych w ogóle, dziś sumieniami naszych sąsiadów wstrząsają okoliczności, w jakich prokuratura kilka dni temu wznowiła dochodzenie, mimo iż mordercę dawno pojmano i osądzono. A wszystko to przez pewną książkę...

15 stycznia 1981 w miejscowości Halle-Neustadt zaginął bez śladu siedmioletni Lars Bense. Wszczęto poszukiwania, ale bez skutku. Dwa tygodne później pewien dróżnik znalazł przy trasie kolejowej Halle - Lipsk podniszczoną walizkę, którą ktoś najwyraźniej wyrzucił z pociągu. W środku były zwłoki chłopca, zawinięte w plastikową folię. Obdukcja wykazała, że dziecko zostało wykorzystane seksualnie, a następne uderzone w głowę tępym narzędziem - ze skutkiem śmiertelnym.

W tej samej walizce znajdowały się również stare gazety z częściowo rozwiązaną krzyżówką - jak się okazało, jedyny ślad, który mógł zaprowadzić do mordercy. Dopływ Wołgi: Moskwa. Miejsce toczenia walki: arena. Produkt zwierzęcy: jajko. Zaczęto systematycznie sprawdzać próbki pisma mieszkańców miasta - przeanalizowano wówczas blisko 500 tysięcy próbek - licząc, że dzięki analizie grafologicznej uda się odnaleźć osobę, która uwieczniła się w krzyżówce - może mordercę, a może kogoś, kto będzie mógł do niej doprowadzić śledczych. Blok po bloku pobierano grafologiczne próbki mieszkańców i poddawano analizie. Wśród nich była mieszkanka bloku 398, która w tym czasie pracowała sezonowo nad morzem. Jej pismo było identyczne z tym, którym wypełniono krzyżówkę z walizki - pierwsze światełko w tunelu po dziesięciu miesiącach żmudnego śledztwa. Ślad naprowadził policję na chłopaka jej córki, Matthiasa S., który odpowiadał profilowi mordercy. Aresztowany po intensywnym przesłuchaniu przyznał się do zarzucanego mu czynu. To on zwabił siedmiolatka do swego mieszkania, gdzie najpierw go wykorzystał seksualnie, a następnie, ze strachu przed wydaniem, zadał kilka ciosów młotkiem w głowę. Ciało zapakował do walizki i wyrzucił z jadącego pociągu. Matthias S. został skazany na dożywocie. Później, w 1991 proces został wznowiony, ze względu na to, że w chwili popełnienia morderstwa sprawca nie miał jeszcze osiemnastu lat i powinien być sądzony wedle prawa dla nieletnich. Karę zrewidowano. W międzyczasie odsiedział swoje i wyszedł na wolność.

Dlaczego więc prokuratura teraz, po trzydziestu latach, wznawia śledztwo? Przez książkę. A ściślej mówiąc, przez powieść kryminalną, opartą na faktach, autorstwa Kerstin Apel, ówczesnej dziewczyny skazanego mordercy. Wtedy twierdziła w zeznaniach, że nic o niczym nie wiedziała. W książce opisuje co innego - nie tylko wiedziała o zbrodni, ale to ona odkryła siedmiolatka w mieszkaniu swego chłopaka. Nie wiadomo, czy jeszcze wtedy żył. W powieści jednak to ona pomaga swemu chłopakowi w pozbyciu się ciała. Tłumaczy, że wywierał na nią, wówczas siedemnastolatkę, psychiczną presję. We wstępie do książki Kerstin Apel pisze, że to powieść, oparta częściowo na faktach, a częściowo zmyślona. Szef wydawnictwa, które opublikowało jej dzieło, twierdzi, że "wszystko, co opisuje, wydarzyło się naprawdę".

Książka odniosła spektakularny sukces. Nie ma jej w księgarniach, drukarnie pracują pełną parą, by dostarczyć czytelnikom dodruk. Prokuratura bada rozbieżności między ówczesnymi zeznaniami Apel, a wersją opublikowaną w książce.

Nieuchronnie nasuwa się refleksja - czy dziś wszystko jest na sprzedaż? Nawet zbrodnia, nawet spekulacje odnośnie jej okoliczności, nawet cierpienie rodziców chłopca, którzy dziś, dzięki pani Apel, przeżywają ten koszmar na nowo? A to dobrze, że prawda wreszcie ujrzy światło dzienne?...