Tess Gerritsen "Blutmale" (Klub Mefista): straszny diabeł?

Audiobook

Wydawca: Random House Audio

Czyta: Mechthild Großmann

Tytuł oryginału: The Mephisto Club

Zgrzeszyłam. Po raz pierwszy w życiu sięgnęłam po audiobooka. Na usprawiedliwienie mogę dodać, że uczyniłam to nie z lenistwa, nie z braku czasu, nie po to, by oszczędzać wzrok, nie dlatego, że byłam w podróży, nie. Krok ten był świadomy i celowy. Chciałam słuchać Mechthild Großmann i jej niesamowitego, głębokiego barytonu (tak, JEJ BARYTONU). Na świecie nie powinno być kobiet z takim głosem. Ton, wydobywający się z krtani tej kobiety, to wynaturzenie, wybryk natury - ewentualnie jeszcze efekt intensywnego łajdaczenia się. Ten głos zaczarował mnie do reszty, kiedy tydzień temu na spotkaniu autorskim z Tess Gerritsen aktorka czytała fragmenty "Milczącej dziewczyny". Kiedy odezwała się po raz pierwszy, by powitać czytelników, audytorium zbaraniało, szukając męskiego źródła GŁOSU. Nie tylko niesamowita barwa, ale i intonacja, stopniowanie napięcia - to wszystko sprawiło, że jak nikt inny potrafiła wytworzyć atmosferę grozy, diabelskiego zagrożenia, niemal namacalnej obecności ZŁEGO. Magia, mówię wam.



Okładka wydania polskiego

Zgrzeszyłam. Takie słowa widnieją także na ścianie pomieszczenia, w którym znaleziono zmaskarowane zwłoki kobiety. Napisane nie krwią, ale antycznym barwnikiem koloru ochry, pochodzącym znad Morza Śródziemnego. Nie jedyne to zwłoki w tej powieści, będącej szóstym tomem serii Rizzoli & Isles. I nie jedyny tajemniczy napis, który mordeca zostawia przy pozbawionym głowy i ręki trupie. Dziwne symbole, zostawione w pobliżu zamordowanych kobiet, pozwalają przypuszczać, że mordercą jest satanista. Do tego jeszcze czarne świece, odwrócone krzyże i szereg innych szatańskich atrybutów - wkraczamy w krainę mistyki, okultyzmu, pradawnych kultów... Znane? Owszem. Przez pewien czas tematyka szatańska zdawała się być programem obowiązkowym każdego szanującego się pisarza bestsellerów. Nie dziwi, że i Tess Gerritsen uległa trendom i odsuwając na bok swoje ulubione tematy medyczne wkroczyła na ścieżkę okultyzmu.

Nie jestem do końca przekonana, czy wyszło to tej powieści na dobre. Owszem, autorka nie poszła na łatwiznę i odrobiła lekcje, pakując do swej opowieści sporo informacji o szatańskiej symbolice i historii kultów satanistycznych, dość powierzchownych wszak, bo kryminał to jednak nie odpowiednie forum do chwalenia się szczegółową wiedzą. Miejscami odnosiłam jednak wrażenie, że upchnięcie tych wszystkich mistycznych wątków odbywa się nieco na siłę, jakby Gerritsen koniecznie chciała napisać książkę z tym niesamowitym, ponadnaturalnym pierwiastkiem. Cała ta otoczka słabo jednak wpisuje się w ramy całej reszty powieści, a w szczególności nijak nie koresponduje z pobudkami, kierującymi zbrodniarzem.

Nie znaczy to, że książka jest zła, choć w wielu recenzjach spotkałam się z opiniami, że to najsłabsza pozycja w tej serii. Rozumiem też, dlaczego wielu czytelnikom akurat ta powieść mogła się nie podobać. Nie wszyscy lubują się w brutalnych, krwawych scenach o podłożu satanistycznym. Nie każdy też jest podatny na tchnące ze stronic książki sugestie, jakoby zbrodni dokonał nie człowiek, a istota z gruntu zła, personifikacja lucefera. Niektórzy też będą się krzywić z niesmakiem, czytając o związku Maury z Danielem Brophym.

Mnie to wszystko zupełnie nie przeszkadzało. Lubię mistyczną otoczkę w kryminałach, pod warunkiem, że ostatecznie nadnaturalna tajemnica znajdzie realistyczne rozwiązanie. Krwawych scen się nie boję, nie przeszkadza mi również, że pani doktor tarza się w pościeli z księdzem. Podobała mi się także trójwątkowa narracja, podobały mi się włoskie plenery i wątki je europejskiej tułaczki Lilly (choć jej umotywowanie z kolei budzi moje głębokie wątpliwości). W ogóle chyba nasłabszą stroną tej powieści jest brak psychologicznej głębi charakterów, nieprzekonujące, płaskie postacie, przewidywalność, powielane stereotypy, jakże typowe dla thrillerów, zwłaszcza amerykańskich, płycizny i skróty. Średnio inteligentny czytelnik już w połowie domyśli się, o co chodzi. Także sposób działania tytułowej fundacji Mefista, a zwłaszcza jej zaangażowanie w śledztwo, wydaje się kompletnie pozbawiony realnych podstaw. Choć owiana tajemnicą, demoniczna postać Sansone wyjątkowo autorce się udała.

Za plus poczytuję autorce umiejętnie tworzoną atmosferę grozy i takie wplecenie niezaprzeczalnych faktów i strzępków informacji historycznych w fabułę, że miejscami chciało się niemal wierzyć w istnienie namacalnego, fizycznego belzebuba. Kolejnym plusem jest jak zwykle u Gerritsen wartka akcja, wysoki współczynnik "wciągania", nawet jeśli towarzyszy mu podprogowe przekonanie, że ów wartki potok jest dość płytki.

Kto Gerritsen lubi, ten przeczyta "Klub Mefista" z przyjemnością. Czytelnika wyrobionego, szukającego treści ambitnych, należy ostrzec. To tylko niezbyt wysokich lotów rozrywka. 

Moja ocena: trójka z plusem (3+/5).

 Recenzja syndykatu Zbrodni w Bibliotece