Olga Rudnicka "Natalii 5"

Wydawca: Prószyński i S-ka
Data wydania: 19.04.2011
Liczba stron: 560
Cena: 29,90 zł

  

Mam dylemat. Książkę "Natalii 5" przeczytałam już parę miesięcy temu, choć właściwie "przeczytałam" to niezbyt właściwe słowo, zmęczyłam. No właśnie i tu ma korzenie moja rozterka, a nawet lekka konsternacja. No bo popatrzcie sobie po recenzjach. Wszystkie bez wyjątku pochlebne. Ba, jeśli wziąć za miarę ilość ochów i achów w sieci, to powieść urodzonej w 1988 roku pisarki, która ma już na swoim koncie parę książek, powinna być r e w e l a c y j n a. O rozrywce na wysokiem poziomie jest tam mowa, o zrywaniu boków ze śmiechu, o skrzących dowcipem dialogach, o perełce, antydepresancie. O lekkim piórze. Hm. Z tym ostatnim mogę się zgodzić. Ale wróćmy do mojego dylematu. No bo, parafrazując, jak zachwyca, kiedy nie zachwyca?



Bardzo ładna fotka autorki - Olgi Rudnickiej



Akcja rozpoczyna się z grubej rury. Tak, wejście jest naprawdę niezłe - otóż pewien mężczyzna, chory na raka handlarz dziełami sztuki drobiazgowo planuje samobójstwo, porządkuje sprawy, spisuje testament, informuje nawet o swym zamiarze policję, która dotarłszy na miejsce, znajduje denata w zamkniętym od środka pokoju. Na pierwszy rzut oka wszystko się zgadza, ale pewne detale psują spójny obraz domniemanego samobójstwa. Świetne zawiązanie akcji.



Druga odsłona - u notariusza, spotyka się pięć kobiet. Nie znają się, wiedzą jedynie, że zostały wezwane w sprawie spadku po ojcu. I nagle okazuje się, że z tatusia było niezłe ziółko - panie są bowiem siostrami, ojczulek był milionerem-bigamistą i każdej z córuń nie tylko dał na imię Natalia, ale i po milionie złotych, oraz opcję wspólnego zamieszkania w wielkiej willi gdzieś na zadupiu. No i rewelacja - sytuacja tak brzemienna w potencjalne konflikty, że sprawny pisarz powinien z miejsca zamienić zarzewie pomysłów w milionowy bestseller.

Powinien. Ale nie zamienił(a). Bo niestety, wyjątkowy potencjał tej powieści, świetna idea, zapoczątkowane interesujące wątki rozmyły się na ponad pięciuset stronach miałkich dialogów i dreptania w miejscu. Gdzie rozwinięcie tej kryminalnej zagadki, gdzie drobiazgowa praca śledczych, gdzie mozolne odgadywanie motywów, możliwości, faktów? Siostrunie skaczą tylko sobie do gardła, przeżywają katharsis po toksycznych związkach, rozpoczynają nowe życie, dyskutują, dokonują irracjonalnych poczynań. Kryminału niet. Jest psychologizująca, humorystyczna w zamyśle opowiastka dla kobiet (nie ubliżając kobietom, oczywiście). Trochę tu naśladownictwa Chmielewskiej, sporo potencjalnie zabawnych sytuacji, istotnie świetne, lekkie pióro (przyznaję rację), parę irytujących nieścisłości (to w końcu jak miał na imię tatuńcio - Jarosław czy Tadeusz?), rozczarowujące rozwikłanie zagadki kryminalnej. I już. Tak sobie pomyślałam, z trudem dobrnąwszy do ostatniej strony, że gdyby tę książkę odchudzić, przenieść środek ciężkości na motywy kryminalne i dopracować szczegóły, to wyszłaby naprawdę niezła powieść. Bo autorka naprawdę potrafi pisać. Tylko gubi się w zbyt długich i jałowych dialogach, niepotrzebnych scenach i wątkach. Ja tam się przy tej książce nie śmiałam. Ja się śmiertelnie nudziłam. A to o powieści kryminalnej dobrze nie świadczy. No i ta kiczowata okładka...

Moja ocena: 2/5 (gwiazdki za pomysł i lekkość pióra).

"Baza recenzji Syndykatu ZwB"