Agata Chróścicka "Kontener" - a kontener okazał się... pusty

Seria: Mroczna Seria

Wydawnictwo: W.A.B.
Cena : 36,90 zł
Premiera: 01.06.2011

No i chce mi się sparafrazować mistrza - jak zachwyca, jak nie zachwyca... Przeczytałam "Kontener" mieszkającej w Holandii dziennikarki Agaty Chróścickiej, początkowo pełna radosnego oczekiwania, potem coraz bardziej zirytowana i znudzona, by z trudem dobrnąć do końca, kręcąc głową z niedowierzaniem. Czyżbym znowu przeczytała inną książkę, niż - nieliczni wszak, to trzeba przyznać - recenzenci?...

A początek naprawdę jest udany. Zapyziały port gdzieś w Afryce, typowa spelunka "Chez Annabel", a w niej topiący smutki w kiepskim miejscowym piwie Marco la Salle. Jest tu trochę tajemnicy - kim jest Marco, co robi w tym miejscu, gdzie diabeł mówi dobranoc - są dobre dialogi, ciekawa konfliktowa sytuacja, pozwalająca mieć nadzieję, na szybki, wciągający thriller. I konsternacja. Marco, wplątany w knajpianą bójkę, trafiony butelką Chivas, żegna się z tym światem, pozostawiając zdezorientowanego i rozczarowanego czytelnika. A zapowiadał się taki fajny bohater.
  

Zamiast niego na arenę wkracza mdły Anglik Paul Affleck i polska dziennikarka, piękna - a jakże - i nieustępliwa Anna Niezgoda. Ich losy splatają się, gdy oboje, niezależnie od siebie wpadają na trop wielkiego przekrętu. Przekręt jest podły i niecny, wszak chodzi o obrzydliwie bogaty europejski koncern farmaceutyczny i miliony umierających na AIDS mieszkańców Czarnego Lądu. Pomysł nienowy, wspomnieć choćby arcymistrza thrillera szpiegowskiego Johna Le Carre'a, wymienionego zresztą w powieści. I dobrze, że autorka wzoruje się na najlepszych. Źle, że robi to nieudolnie. Średnio inteligentny czytelnik już po pierwszych pięćdziesięciu stronicach zorientuje się, o co w tym wszystkim chodzi. Autorka zdradza zbyt wiele, zabijając tym samym najważniejsze - intrygę, zagadkę, czynnik nieznany.

A przy tym założenia, fundamenty tej historii nie są złe. Autorka przenosi czytelnika w atrakcyjne ośrodki władzy i pieniędzy, dość swobodnie poruszając się po Londynie i Bazylei, choć są też Kanary i... Gdynia. Ale piękne miejsca to nie wszystko. Dobry thriller powinien zasadzać się na umiejętnie dozowanym miksie wiarygodnych realiów (powiedzmy, że to się udało), fachowej, skrupulatnie sprawdzonej wiedzy (tu czułam pewien niedosyt - dla mnie napisanie, że fachowiec od komputerów złamał zabezpieczenia systemu i włamał się do niego, to trochę zbyt powierzchowne), ciekawych, konfliktowych postaciach (niedosyt - nijaki Paul i dziennikarka, dwójka amatorów, którzy bez większego trudu radzą sobie z wyrafinowanymi, złymi do szpiku kości, dysponującymi nieograniczonymi środkami złoczyńćami), skomplikowanej, zaskakującej intrydze (porażka - to, z czym mamy tu do czynienia jest proste jak konstrukcja cepa), nie mówiąc o dobrym, wyważonym zakończeniu, które powinno wprawić czytelnika w osłupienie i usatysfakcjonować (ani jedno, ani drugie u mnie podczas lektury nie wystąpiło).  

Roi się tu od przewidywalnych do bólu schematycznych wątków, poczynania bohaterów są wiadome ze sporym wyprzedzeniem, przy czym motywy ich działania nie zawsze spójne i wiarygodne. Nie przekonuje mnie akcjonizm biurowego ogiera, który większość życia spędził za biurkiem. Dziwi upór dziennikarki, z jakim śledzi przekręt dziennikarka (tylko ambicja zawodowa?...) i łatwość, z jaką gromadzi informacje.

Wszystko to sprawia, że powieść, niestety, jest potwornie nudna, a to grzech niewybaczalny w powieści sensacyjnej. Efektu nie poprawiają także dość rozwlekłe i niepotrzebne w szybkim w zamierzeniu trhillerze dywagacje o tym, czy o tamtym. Spotkania paulowych przyjaciół w knajpie i ich dyskusje o niczym to już gwóźdź do trumny.

Szkoda, bo widzę w tej książce spory potencjał. Ten pomysł można było upakować w atrakcyjniejszą formę. Odrobina przyspieszenia, a przede wszystkim wstrzymanie się z podaniem zbyt wielu informacji o przekręcie zaraz na początku na pewno by się tej historii przysłużyło. Myślę też, że i najlepsza postać tej powieści, Marco la Salle, nie powinien umierać zaraz na pierwszych stronicach, bo się autorce wyjątkowo udał.

Na zakończenie zacytuję fragment, który wyjątkowo mnie zachwycił i który dowodzi, że autorka jak najbardziej potrafi pisać:

"Doskonale zbalansowany owocowy charakter o wyczuwalnej obecności ostrych przypraw. Nuty lemonki, moreli, ananasa i marcepanu. Pozostawia posmak łagodny, słodko-gorzki, z nutami wanilii, gorzkich pomarańćzy i odrobiny alkoholu. Wybitny."

Kto zgadnie, o jakim napoju tu mowa?...

Moja ocena: z wielkim żalem daję dwójkę (2/5)

Baza recenzji sydykatu Zbrodni w Bibliotece